Η Έλενα Ακρίτα βρήκε την λύση

Το ότι τα blogs δέχονται επίθεση από τα Μου Μου Ε είναι γνωστό. Δικαιολογημένα ίσως, κάπως πρέπει να βγουν αυτοί από πάνω. Μερικές φορές όμως γράφουν κάποια πράγματα, ασύλληπτα γελοία, πχ η κυρία Έλενα Ακρίτα, δημοσιογράφος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Η κυρία Ακρίτα δεν έχει καταλάβει ότι τα ιστολόγια είναι προσωπικός χώρος του ιστολόγου και όχι Μέσο όπως η εφημερίδα, ενώ προσπαθεί να περάσει και το μήνυμα ότι τα "σωστά blogs" πρέπει να τηρούν τους δικούς της κανόνες και τα άλλα απλά να μην υπάρχουν. Θαυμάστε!

ΤΟ ΘΕΜΑ «ΕΣΚΑΣΕ» ΞΑΦΝΙΚΑ! (και τρόμαξες...) Το παρακολουθούμε άπαντες με κομμένη την ανάσα. Τα blogs (μέσα από την εν εξελίξει υπόθεση του press.gr), έχουν γίνει πλέον πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Δεν θα σταθώ στο θέμα: (δεν σας συμφέρει...) Είναι νωρίς ακόμα και τα πράγματα τρέχουν. Από την ώρα που δόθηκε το πράσινο φως στο θείο Γκούγκλη (Google) (Γούγλης κυρία Ακρίτα, όχι Γκούγκλης), ας περιμένουμε να δούμε τι θα προκύψει από την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Όμως, η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία:
● Μπορεί κάποιος να οχυρωθεί πίσω από την ανωνυμία- ψευδωνυμία και να συκοφαντήσει, να διασύρει, να λασπολογήσει, να βρίσει, να ξεφτιλίσει κάποιον;
Ναι, μπορεί! (το ίδιο και οι δημοσιογράφοι)
● Μπορεί να το κάνει χωρίς αποδείξεις, χωρίς ντοκουμέντα, χωρίς διασταύρωση;
Ναι, μπορεί! (το ίδιο και οι δημοσιογράφοι)
● Μπορεί ο κάθε κακομοίρης, συμπλεγματικός, μίζερος, καταπιεσμένος, το κάθε ανθρωπάκι, να κάνει ρόμπα όποιον του κατέβει στο κεφάλι; Να τον αποκαλέσει κλέφτη, ψεύτη, φονιά, λαμόγιο, κομπιναδόρο, μιζαδόρο και να τον κάνει ρόμπα; Ναι, μπορεί! (το ίδιο και οι δημοσιογράφοι)
Αυτή τη στιγμή, στο Διαδίκτυο υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες blogs. Ας τα χωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες:
1. Τα blogs που μπαίνεις, τα διαβάζεις και φωνάζεις «καμαρότε, τη λεκάνη» λίγο πριν ξεράσεις στην καινούργια μοκέτα. Γιατί είναι χυδαία, είναι απαράδεκτα, είναι ο πάτος του Διαδικτύου! Οι άνθρωποι εκεί δεν γράφουν: Αφοδεύουν. (Και δεν τραβάνε και το καζανάκι.) (Αφού δεν σου αρέσουν οι απόψεις τους, απλά φεύγεις)

2. Τα blogs που τα περνάς ντούκου. Είναι εκεί δυο άτομα: Ο Γιάννης που κερνάει κι ο Γιάννης πίνει. Ένας πικραμένος γράφει το μακρύ του και το κοντό του. Κάνει μια αναρτησούλα- ό,τι φανεί στον τρελοστεφανή- κι από κάτω σχόλια 0. (υπάρχουν και κάποια άτομα που δεν θέλουν να γίνουν γνωστοί αλλά απλά να γράφουν τις σκέψεις τους)

3. Τα blogs που έχουν φωνή, έχουν άποψη, έχουν δύναμη. Που έχουν κάτι να προτείνουν και κάτι να προσφέρουν. Που σου δίνουν τροφή για σκέψη, μέσα από εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις, τοποθετήσεις συμφωνίες και διαφωνίες. Σε αυτά τα τελευταία θα πρότεινα να σταθούμε λίγο. Κι αυτό γιατί, με όσα γίνονται- υπάρχει ο μέγας κίνδυνος να δαιμονοποιηθεί ολόκληρος ο κυβερνοχώρος! (και φαντάζομαι μόνο αυτά πρέπει να υπάρχουν...)

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά και στην άλλη όψη του νομίσματος. Γιατί από τα blogs και τα fora (πληθυντικός του forum) συγκεντρώνονται, εν ριπή οφθαλμού, υπογραφές σε κάθε καυτό κοινωνικό ζήτημα. Από τις πυρκαγιές και την αναδάσωση, μέχρι για την Ακρόπολη ή την παιδική πορνογραφία. Εκεί δραστηριοποιούνται, εκεί κινητοποιούνται, έτσι δραστηριοποιούν και κινητοποιούν κι εμάς τους χρήστες.
ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΜΑΚΡΙΑ. Τετάρτη μεσημέρι βρήκα στα mails μου την κραυγή βοήθειας των φίλων του 23χρονου Άκη: Κάποιος ασυνείδητος οδηγός τον είχε παρατήσει χτυπημένο κι αβοήθητο. Ε, Τετάρτη βράδυ, ο οδηγός είχε βρεθεί. Κι είχε βρεθεί μέσα από τους bloggers.. (να γίνουμε δηλαδή όλοι έτσι ώστε να έχουμε δικαίωμα να έχουμε άποψη. Οι δημοσιογράφοι πάλι αρκεί να κάθονται και να γράφουν ό, τι τους κατέβει)

Η άγνοια είναι η γειτόνισσα του φασισμού. Τρομοκρατημένες γιαγιάδες θα πετάνε κομπιούτορες από τα μπαλκόνια. Σε λίγο, θα περπατάς στον δρόμο και θα τρως στο κεφάλι σκληρούς δίσκους. Μαζί με τα ξερά- που υπάρχουν, θα καίγονται και τα χλωρά- που υπάρχουν! (Μα εσείς οι δημοσιογράφοι βάλατε την φωτιά!!)

(Και για να προλάβω μερικούς. Το Διαδίκτυο είναι επικίνδυνο όταν υποκαθιστά την ζωή, την φιλία, την επικοινωνία, τον έρωτα. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν θα τον ανοίξουμε τώρα: Γιατί είναι άλλου παπά βαγγέλιο ένα παιδί, ένας έφηβος μπροστά στο κομπιούτερ, κι άλλος ένας διαμορφωμένος ενήλικας. Για να μην ξεπετάξουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα εδώ και τώρα, προτείνω να το συζητήσουμε μια άλλη φορά).

Προσωπικά, επισκέπτομαι συχνά κάποια blogs.

Με κίνδυνο να προσπεράσω ή να αδικήσω πολλά, αναφέρω μερικά. Τoυ συναδέλφου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (blog με ονοματεπώνυμο! Για να μη λέμε ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι ανώνυμοι, αλήτες, ρουφιάνοι και τα ρέστα.) Του Πιτσιρίκου (κι ας τα χώνει και σε μας εδώ, στην εφημερίδα! Εγώ είμαι αντικειμενική και σε πάω, φίλε!). Της Αμαλίας για το χιούμορ, τη δύναμη και το κουράγιο της. Και πολλά άλλα...
Κάντε ένα κλικ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα «συναντήσετε» ανθρώπους ενδιαφέροντες, θέματα σημαντικά, αναρτήσεις και σχόλια για την τέχνη, τα γράμματα, την κοινωνία. (Λοιπόν, όλα τα blog πρέπει να γίνουν σαν την εκπομπή της Μπύλιως της Τσουκαλά. Ποιοτικά και κουλτουριάρικα) Θα μάθετε πράγματα που δεν γνωρίζατε. Θα θυμώσετε, θα χαμογελάσετε, θα συμφωνήσετε ή θα διαφωνήσετε.
Βlogς με ευπρέπεια και ήθος. Που καλό είναι να μην τα πάρει η μπάλα τώρα που γίνεται όλος αυτός ο χαμός. Γιατί άλλο «προστασία», άλλο «λογοκρισία». Άλλο «δικαίωση», άλλο «φίμωση».

ΟΣΟΙ ΕΦΤΑΙΞΑΝ να πληρώσουν και να πληρώσουν ακριβά. (Το θέμα είναι ότι την πληρώνουν λάθος άτομα. Δεν φταίνε οι bloggers αλλά οι εκβιαστές) Γιατί γίνονται κι εγκλήματα. Sites επικίνδυνα, νοσηρά, χυδαία, sites που πουλάνε κι αγοράζουν ανθρώπινες ζωές. Αλλά μην μπερδεύουμε την ήρα με το στάρι. Τα blocks επιταγών με τα blogs επιταγών- αν αποδειχτεί!
Ναι, αγαπώ το Διαδίκτυο. Κι εύχομαι να αντιμετωπιστεί κάποτε το θέμα του νομοθετικού κενού με σοβαρότητα κι αίσθηση ευθύνης. Να απομονωθούν τα «άνθη του κακού». (Που πάει να πει, όποια άποψη δεν μας αρέσει είναι κακή και την αποσιωπούμε) Και να μην ποινικοποιηθεί κάτι τόσο σημαντικό. Κάτι που δεν είναι μόνο εργαλείο: Όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, είναι ένα παράθυρο διάπλατα ανοιχτό στον κόσμο τούτο τον Μικρό, τον Μέγα!

--
Και για να μιλήσω και εγώ γενικά...
Πότε θα καταλάβουν ότι ο Blogger είναι ΠΟΛΙΤΗΣ και όχι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ και το blog είναι ο χώρος του και όχι Μέσο για το οποίο εργάζεται. Είναι παράλογο να μας επιβάλλουν όρια στον προσωπικό μας χώρο.