"Κάτι blogs που τα περνάς στο ντούκου"

γράφει ο firestarter

Με αφορμή ένα άρθρο της Έλενας Ακρίτα στην εφημερίδα "Τα ΝΕΑ" που διάβασα σε σημερινό post του cncminustv (και του eimai-blogger.blogspot.com), άρχισα να γράφω ένα σχόλιο το οποίο τελικά μου βγήκε υπερβολικά μεγάλο... Τελικά αποφάσισα να το αναπτύξω και το δημοσιεύω σαν post στη Φουκού:

Οι bloggers είναι "δημοσιογράφοι" που "δουλεύουν" δωρεάν. Γράφουν για αυτά που ζουν καθημερινά χωρίς να είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι στην ορθογραφία ή στη σύνταξη κειμένων. Το πιο πιθανό είναι να μην τους προσλάμβανε καμιά εφημερίδα και κανένα κανάλι επειδή δεν έχουν αυτά που σήμερα θεωρούνται "δημοσιογραφικά προσόντα". Οι bloggers έχουν όμως άποψη, έχουν αισθήματα, έχουν φαντασία, έχουν χιούμορ, έχουν κρίση.

Το μόνο που δεν έχουν είναι το ψώνιο να γίνουν γνωστοί και διάσημοι (ή να γίνουν πρώτη μούρη στο καβούρι όπως άστοχα είπε η Έλενα Ακρίτα), γι'αυτό και οι περισσότεροι παραμένουν ανώνυμοι. Ίσως για άτομα όπως η κα. Ακρίτα, οι bloggers "έγιναν ξαφνικά γνωστοί" επειδή η ίδια τώρα τους ανακάλυψε. Η ουσία όμως, κα. Ακρίτα, είναι ότι οι bloggers είναι ήδη γνωστοί. Είναι γνωστοί σε αυτούς τους 10, 20, ή 100 άνθρωπους που κάπου - κάπου επισκέπτονται τα blog τους και διαβάζουν αυτά που έχουν να πουν (έστω και αν δεν αφήνουν ούτε ένα σχόλιο στις αναρτήσεις που διαβάζουν).

Η ανωνυμία/ψευδωνυμία είναι το πλεονέκτημα που τους "λύνει τα χέρια" έτσι ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν ελεύθερα αυτά που απαγορεύει στους επώνυμους δημοσιογράφους (δηλαδή εσάς, κυρία Ακρίτα) η "γραμμή" που ορίζει η κάθε εφημερίδα / ραδιοσταθμός / κανάλι / περιοδικό / φυλλάδα ή οτιδήποτε εμπίπτει στο γενικότερο όρο "ΜΜΕ".

Σίγουρα υπάρχουν και blogs τα οποία διαχειρίζονται άτομα με απωθημένα, που μέσα από το ίντερνετ βρήκαν το ελεύθερο βήμα για να βρίσουν και να λασπολογήσουν. Αυτού του είδους τα ιστολόγια όμως δεν έχουν κάτι να πουν διαχρονικά, γι'αυτό και είναι καταδικασμένα να χαθούν στις αχανείς διευθύνσεις του κυβερνοχώρου, μόλις ολοκλρωθεί ο λόγος ύπαρξης τους.

Όλη αυτή η φημολογία περί ελέγχου των blogs άρχισε με το Press-Gr, ένα blog που τόλμησε να γίνει το βήμα των ανωνύμων. Το έγκλημα του Press-Gr ήταν ότι επέτρεψε σε ανώνυμους επισκέπτες να καταγγείλουν άτομα και καταστάσεις που ενισχύουν τη διαφθορά. Τελικά φαίνεται ότι κάποιοι διεθφαρμένοι θα βγουν και πάλι νικητές (όπως συμβαίνει συνήθως στην ωμή πραγματικότητα). Αν η φίμωση της αλήθειας και η νόμιμη επικράτηση της διαφθοράς είναι η λύση, τότε Ζήτω που καήκαμε.

Εμείς ενώνουμε τη "φωνή" μας με τις φωνές των Ελλήνων bloggers, και δηλώνουμε τη διαφωνία μας για το σχέδιο φίμωσης των Blogs. Θυμίζουμε κάτι που είχε γράψει η Αμαλία Καλιβυνού στην τελευταία της ανάρτηση τον Μάϊο του 2007:

"...Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς. Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται..."

Η Αμαλία Καλυβινού ήταν ίσως η πρώτη ελληνίδα blogger που τόλμησε να δημοσιοποιήσει μέσα από το blog της τους άνισους αγώνες που έδωσε με το διεφθαρμένο κατεστημένο στην προσπάθεια της να νικήσει τον καρκίνο. Η Αμαλία έφυγε πριν από μερικούς μήνες. Το fakellaki.blogspot.com όμως υπάρχει ακόμα για να μας θυμίζει τη δύναμη που μπορεί να αντλήσει ένας άνθρωπος απο κάτι "blogs που τα περνάς στο ντούκου", κυρία Ακρίτα.